Zo de eerste werkweek zit er weer op en mag morgen alweer beginnen aan de 2de werkweek. Poeh wat gaan die weken snel.
Afgelopen week schreef ik een blog over mijn 2 werkplekken en de vraag wat te doen. Hier even een update. Afgelopen week gesprekken gevoerd met allebei mijn clustermanagers. Dit was echt heel erg fijn. Ik heb mijn zegje kunnen doen, begrip gekregen en daarbij word er ook meegedacht. Beide plekken zien dat ik flexibel ben en geven mij geen ongelijk dat ik mijn kansen spreid.
Ik ben uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat ik het gewoon even op deze manier blijf doen en afwacht totdat er keuzes voor mij gemaakt worden. Ik moet daarnaast wel bewaken dat ik mezelf niet overwerk dus heb daarin wel mijn grenzen aangegeven en hoop dat er naar deze grenzen geluisterd word.
Afgelopen nacht heb ik weer mijn eerste slaapdienst gedraaid na mijn vakantie. Bah wat slaap ik dan altijd slecht. Ik hoor allemaal vreemde geluiden, de tram dendert langs onze woning en hoor allemaal luidruchtige jeugd. Vannacht werd ik nog 2 keer wakker gemaakt door harde vuurwerk knallen :( Dus ik sliep pas rond een uurtje of half 3 en mocht om kwart voor 8 weer opstaan. Je begrijpt het wel, thuis heb ik nog even een klein powernapje gedaan.
Gister werd ik op mijn werk verrast met de terugkomst van een jongere die ik al eerder op mijn groep heb gehad. Hoe leuk ik het soms ook vind om de jongere weer te zien, ik baal dan toch altijd een beetje. Shit het is dus toch niet gelukt om thuis te wonen of een stapje verder te gaan.
Uit automatisme vraag ik ook altijd; 'alles goed?' Nee natuurlijk is niet alles goed! Wie wil er nou in een crisisopvang zitten? Niemand. Tegenwoordig vraag ik dan dus ook maar 'alles goed ondanks de omstandigheden' Deze vraag lijkt meer gewaardeerd te worden.