Laat ik voorop stellen dat ik zelf niet de perfecte vriendin ben die iemand zich kan wensen.
- Ik ben niet heel attent met berichtjes, kaartjes etc.
- Ik ben geen beller
- Ik werk onregelmatig waardoor ik niet vaak kan afspreken in de weekenden
- Ik heb een relatie en daarbij is het ook fijn dat je je man zo af en toe ook nog eens ziet
- Ik ben een couchpotato
Een heel rijtje zoals je kunt lezen.....
Ik baal ervan dat afspraakjes steeds minder vaak spontaan gemaakt kunnen worden. Het komt bijna nooit voor dat ik op een zaterdag beslis om die avond te gaan stappen. Oké Oké ik ben ook een beetje autistisch waardoor ik dingen graag op tijd weet zodat ik me voor kan bereiden maar toch mis ik het.
Heerlijk waren die tijden dat je 's morgens wakker werd en nog niets ging doen totdat je besloot te gaan winkelen, bioscoopje, stappen etc. Wat was dat leuk. Je merkt naar mate je ouder word dat afspraken ook anders worden. Je gaat nu bij vrienden eten of het park/bos in met vrienden die al kinderen hebben. Het krijgt een hele andere dimensie.
De laatste tijd loop ik er dus tegenaan dat vriendinnen/vrienden verwachtingen van je hebben die je soms helemaal niet kunt waar maken. Je wilt ze wel graag waar maken maar het lukt om wat voor reden dan ook gewoon niet. Ik doe dan echt wel mijn best maar soms heb je zelf een ander beeld van wat vriendschap inhoud dan de ander, is het moeilijk om iets te af te spreken etc.
Voor mij is vriendschap een gevoel, het gevoel dat diegene er altijd is als je diegene nodig hebt en andersom. Ook al zie je elkaar soms een tijd niet, je weet dat het goed zit. Zoals ik al eens tegen vrienden zei; 'Vrienden zijn de familieleden die we zelf kiezen'. Daarnaast openheid en vooral eerlijkheid, lachen totdat je erbij neervalt en als aller belangrijkste; Jezelf zijn.
Ik heb dat met mijn buurmeisje van vroeger. We waren vroeger onafscheidelijk. De leraren op school haalde ons door elkaar (we schelen maar 1,5 maand), speelden altijd samen, maakten ruzie, sliepen standaard een dag voor onze verjaardagen bij elkaar.
Op de basisschool bleef zij een klas zitten wat eerst niet een probleem was maar toen ik naar de middelbare school ging groeide we uit elkaar. We zijn totale tegenpolen. Nu ik 26 ben besef ik me dat ze er altijd is geweest en andersom en nu nog steeds.
- Als eerste vertelde ik haar alles over mijn vriendjes.
- Ik was haar model bij haar examen.
- Ze was bij mijn diploma uitreiking van mijn HBO opleiding hier in Rotterdam
- Zij belde mij weer toen ze zwanger was.
- Ik was bij de haar babyshower.
- Ik was daar toen er een prachtig piepklein mensje geboren werd
- Zij was op mijn bruiloft.
en er zullen nog veel momenten volgen dat zij er is voor mij en ik voor haar.
We spreken elkaar buiten dit soort gebeurtenissen bijna nooit maar we weten dat het goed zit. Waardevol! en iets wat ik steeds meer ga waarderen.
Ik denk dat je naar mate je ouder word minder (nieuwe) vrienden krijgt maar wel diepere vriendschappen. Ik krijg een andere kijk op vriendschap en probeer minder mensen te pleasen. Ik ben wie ik ben en dat veranderd niet. Je kunt niet iedereen tevreden houden en dat is prima. Ik ben gelukkig met alle vriendschappen die ik nu heb en die koester ik
Ik vind vriendschap een enorme rijkdom maar soms dus wel lastig.
