Sinds 3 weken wisten we dat ik in verwachting was. Heel onverwachts en we hadden dan ook beide niet echt een euforisch gevoel. Ik verloor steeds bloed dus dachten we beide dat het niet goed zou zijn. Vandaag 3 weken geleden moesten we dan ook voor een echo naar de verloskundige. Deze gaf aan nog niets te zien en dat dit kwam doordat het allemaal nog erg pril was. 2 weken later moest ik terugkomen want dan zou er zeker iets te zien zijn.
We hadden inmiddels wel onze gezinnen ingelicht maar verder niemand omdat we in ons achterhoofd hadden dat het ook niet goed kon zijn.
Lichamelijk voelde ik me behoorlijk zwanger dus dat stelde me dan min of meer gerust maar ik wilde het zeker weten. Bah wat een onzekerheid.
Afgelopen woensdag was het dan zover. Om 20.10 moesten we naar de verloskundige en had ik al de hele dag in spanning gezeten. Ze maakte een echo en ik zag gelijk dat er in mijn baarmoeder nog steeds niets te zien was. Voor de zekerheid dan maar inwendig kijken maar ook hier was niets te zien.... Althans; niet in mijn baarmoeder maar helaas wel ernaast.
Ik hoor de verloskundige nog zeggen; 'Je moet gelijk naar het ziekenhuis naar de gynaecoloog'
Daar zaten we dan in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Verdriet, angst, spanning er ging van alles door ons heen.
Eenmaal in het ziekenhuis moest er weer gekeken worden, bloed geprikt worden en na 3 uur, ja 3 uur werd er duidelijk dat ik opgenomen moest worden en de dag erna geopereerd moest worden aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Wat????!!!!????? Ik voel me lichamelijk goed, hoe kan dit? moet ik dan geen pijn hebben? Wanneer? Hoelaat? Helaas was er niets duidelijk en werd ik om half 2 's nachts naar mijn kamer gebracht.
Manlief ging naar huis en zou de dag erna weer komen.
De volgende dag werd ik om 12.48 (ik weet het nog precies) de O.K. binnen gereden. Jeetje wat een spanning en daardoor ga je nog grapjes maken ook.
De O.K. heette K3 :)Ik benoemde nog; 'dan zal ik hier wel thuis horen'(ik heb daar ooit auditie voor gedaan) maar ik was natuurlijk op van de zenuwen.
Om half 3 werd ik weer echt wakker (bleek al 3 kwartier wakker te zijn maar wist dat niet meer) Gelijk keek ik onder de deken want de insteek was 3 gaatjes in mijn buik maar het kon ook een grote snee worden als ze er niet goed bij konden. Gelukkig! er zaten maar 3 gaatjes en de operatie was geslaagd. Opgelucht, erg moe en vol met vragen kwam ik terug op mijn kamer. Manlief arriveerde even later ook en gelukkig mocht ik nog een nachtje in het ziekenhuis verblijven. Ik wilde dit zelf graag. Ik zag het niet zitten om nog in de avond naar huis te gaan met de vermoeidheid die ik voelde.
Het enige gekke is wel dat ik op de kraamafdeling lag, weliswaar een eigen kamer maar wel incl. luiertjes, badjes, beertje, Zwitsal etc. Ik heb hier weinig gevoel bij gehad toen ik er lag maar eigenlijk is het best wel bizar en hoor je daar juist te liggen op een gelukkig moment in je leven.
Inmiddels was bekend dat ze mijn rechter eileider hadden verwijderd. De kans op kinderen krijgen is hiermee niet verkleind zei de arts.... Gelukkig maar ondanks die gedachte ben ik nu wel veel kwetsbaarder als het weer mis zou gaan. Want met 1 eileider kan ik wel kinderen krijgen maar zonder eileiders kan het niet meer op de natuurlijke manier. Maar goed dit zijn nog vragen voor later.
De pijn valt alles mee. Ik heb het gedaan op paracetamol en kreeg te horen dat ik een hoge pijn grens heb. Hier ben ik toch wel een beetje trots op :) Stukje bij beetje word ik weer steeds meer mezelf al heb ik qua werk wel even op de rem getrapt. Ik ken mezelf; Glimlach op en we gaan weer door. Ik besef heel goed dat ik deze rollercoaster een plekje zal moeten geven en daar geef ik mezelf even tijd voor.
Intussen worden we omringt met ontzettende lieve familie, vrienden, kaartjes, bloemen, berichtjes etc. En dit doet ons heeeeeeeel erg goed. Daarnaast hebben we elkaar en dat is erg fijn. Jeetje de tegenspoed kwam iets sneller dan verwacht maar wat besef je dan intens dat je van elkaar houd! Ik heb echt de liefste man op hele aarde.
