Inmiddels is het alweer bijna 2 weken geleden dat ik te horen kreeg dat ik geopereerd moest worden.
Hoe gaat het met me? Die vraag stel ik mezelf de laatste dagen ook vaak.
Natuurlijk gaat het lichamelijk wel elke dat iets beter. Alles is nog wel erg vermoeiend en mijn buik heeft tegenwoordig alle kleuren van de regenboog. Toch weer een tintje k3 :)
Daarnaast jeuk ik me kapot aan helende hechtingen, wat goed is maar wel vervelend.
Ik had zelf verwacht dat het herstel sneller zou gaan. Doordat het lichamelijk langzaam gaat kan ik het emotioneel denk ik ook nog niet helemaal een plekje geven. Elke keer als ik opsta denk ik er toch weer even aan omdat ik het dan voel.
Af en toe voel ik me ook gewoon zomaar verdrietig en merk dan dat het toch meer met me doet dan ik had verwacht. Ik geef de moed niet op maar ik heb nu gewoon ook teveel tijd om over alles na te denken.
Vorige week zou ik een bel afspraak hebben met de gynaecoloog om al mijn onbeantwoorde vragen te beantwoorden. Helaas was deze afspraak in het ziekenhuis niet goed doorgeven dus moet ik wachten tot vanmiddag.
Ik hoop dat deze afspraak meer duidelijkheid creëert.
Daarnaast vind ik het zo moeilijk om grenzen aan te geven op het werk. Vanuit de crisisopvang heb ik alle rust gekregen en hoef ik pas 30 oktober weer te komen. Vanuit de dagbehandeling bekijken we het per dag maar dat betekend ook dat ik steeds moet bedenken wat ik kan en niet kan. Ik zie het aan de ene kant helemaal niet zitten om te werken. Mijn lichaam is nog aan het herstellen en het werk daar is juist ook heel lichamelijk. Vanuit mijn collega's voel ik alle steun en ruimte maar toch weet ik ook dat ik ze belast met mijn afwezigheid. Oké ik weet dat ik even aan mezelf moet denken maar dat is dan voor een gevoelsmens als ik best wel moeilijk.
Ik ben het thuis zitten ook wel zat dus het is allemaal zo dubbel.
Om ons heen is het echt een babyboom. Als ik Facebook open dan zie ik alleen maar babyspulletjes en als ik op instagram kijk zie ik alleen maar dikke buiken of juist extreem afgetrainde lichamen. Echt bizar.
Gelukkig kan ik dit goed hebben en wil ik vooral niet iemand worden waar mensen straks met een knoop in hun maag aan moeten vertellen dat ze zwanger zijn. Want geloof het of niet ik gun het echt aan iedereen. Zoals ik al benoemde; Onze tijd komt nog wel.
Nogmaals echt iedereen super bedankt voor alle berichtjes, kaartjes, bezoekjes enz. Echt super fijn! Al heb ik niet op iedereen gereageerd weet dat ik ze allemaal gelezen heb.
Liefs Chantal
